Για άλλη μία φορά ο ερχομός των εκλογών δημιουργεί τις ίδιες συζητήσεις στις τάξεις του «πατριωτικού χώρου» με το δίλημμα ψήφου ή αποχής που συνήθως ακολουθείται από το δίλημμα της «αναγκαίας ψήφου» (δηλαδή της ψήφου στο γαλάζιο μόρφωμα που δήθεν έχει διαφορετική ατζέντα από την αριστερά).
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, η αποχή αποτελεί δευτερεύον ζήτημα για το αντισυνταγματικό τόξο. Ακόμα και αν προσέλθει να ψηφίσει το 10% των ψηφοφόρων, οι βουλευτές θα εκλεγούν από αυτό το ποσοστό και τα κόμματα θα ισχυριστούν πως οι εκλογές είναι καθόλα νόμιμες. Από τη στιγμή που ένα κόμμα καταφέρει να έχει νομιμοφανώς την εξουσία, να αποφασίζει χωρίς ουσιαστική αντίδραση, και κυρίως να χρηματοδοτεί από το κρατικό θησαυροφυλάκιο τον κομματικό στρατό του, δεν έχει λόγο να ανησυχεί για το αν μεγάλο ή μικρό ποσοστό επέλεξε την αποχή. Όσο αυτοί που επέλεξαν την αποχή αρκέστηκαν σε αυτήν προκειμένου να δείξουν την αντίδρασή τους και με κάποιο τρόπο αποδέχονται την δοτή κυβέρνηση που προκύπτει, το κομματικό κατεστημένο συνεχίζει να γελά εις βάρος τους.
Στα πλαίσια αυτά, γιατί να επιλέξει κάποιος την αποχή όταν μπορεί να ψηφίσει κάποιο κόμμα που όλα τα υπόλοιπα δεν θέλουν να είναι μέσα στη βουλή; Η ψήφος αυτή θα έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο από την αποχή. Φυσικά πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο το κόμμα αυτό να εξελιχθεί σε μέρος του υπόλοιπου συστήματος, αφού πάντα οι επιτήδειοι φροντίζουν να εισέρχονται σε κινήσεις με άνοδο προκειμένου να εξασφαλίσουν θέσεις για τον εαυτό τους.
Ακόμα όμως και αν δεν συμβεί αυτό, ένα διεφθαρμένο καθεστώς δεν πέφτει επειδή κάποιο ενοχλητικό κόμμα πήρε έναν αριθμό βουλευτικών εδρών. Τι είναι όμως προτιμότερο; Να υπάρχει μία βουλή ομοιογενής όπου όλα αποτελούν μία συμπαιγνία ώστε να παρουσιάζεται μία εικόνα αρμονίας στα εύκολα χειραγωγούμενα πλήθη; Ή να υπάρχει μία βουλή όπου κάποιοι θα εκστομίζουν τις αλήθειες που τα Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης προσπαθούν να αποκρύψουν με κάθε τρόπο;
Σε κάθε περίπτωση, το διεφθαρμένο απολυταρχικό καθεστώς δεν πρόκειται να πέσει μέσω των εκλογών. Εκτός αν υπάρχουν αφελείς που νομίζουν πως το ζεύγος Κούλη-Μαρέβας ή Αλέξη-Περιστέρας ή Άδωνη-Μπουμπούκας έχει ουσιαστικές διαφορές από το ζεύγος Τσαουσέσκου και θα δεχόταν να σταματήσει να απολαμβάνει τα οφέλη της εξουσίας και θα πήγαινε να ζήσει με τα εισοδήματα του μέσου μισθοσυντήρητου.
Για να αλλάξει κάτι θα πρέπει να υπάρξει αγώνας και προσπάθεια έξω από τη βουλή, ξεκινώντας από την διαπίστωση πως ζούμε κάτω από ένα καθεστώς κατοχής και όποιος θέλει να αντισταθεί σε αυτό θα πρέπει και να ζήσει ανάλογα. Αυτό σημαίνει πως δεν θα ψωνίζει από τον μανάβη που απασχολεί λαθροεποίκους, δεν θα προσλαμβάνει αλλοεθνείς επειδή του στοιχίζουν λιγότερο από τον Έλληνα, δεν θα γλύφει και θα χειροκροτεί πολιτικούς. Σημαίνει επίσης πως θα πρέπει να στηρίξει τον διπλανό του αντί να κοιτάζει πως θα κάνει υπόγειες συναλλαγές με πρόσωπα εξουσίας με αντάλλαγμα ρουσφέτια. Πως θα σταθεί δίπλα στους διωκώμενους αγωνιστές και θα διαθέσει έστω μία δεκάρα για τον σκοπό της απελευθέρωσης.
Ενώ όμως είναι απρόθυμος να κάνει κάτι από αυτά, είτε νομίζει πως εξαντλεί τις υποχρεώσεις του ψηφίζοντας τον όποιο Κασιδιάρη μία φορά στα τέσσερα χρόνια (και ενώ ο ίδιος ο Κασιδιάρης καταλήγει έγκλειστος επί μακρόν), είτε απέχοντας από τις εκλογές ώστε να μην διαταραχθεί η ανάπαυσή του στον καναπέ.
Με άλλα λόγια, η αποχή από τις εκλογές θα είχε νόημα αν υπήρχε και κάποιος αγώνας για την αλλαγή της κατάστασης. Επειδή όμως ο νεοελλαδίτης δεν έχει σκοπό να ενεργήσει ο ίδιος, αυτή η αποχή δεν είναι παρά μέρος της ρουτίνας του για ολοκληρωτική αποβλάκωση. Οπότε και παραμένοντας αδρανής κατά το διάστημα μεταξύ των εκλογών, και βλέποντας πως μόνο η ψήφος κάθε τέσσερα χρόνια δεν έχει και κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, επεκτείνει την αδράνειά του ακόμα περισσότερο ώστε αυτή να μην διαταραχθεί ούτε μία φορά στα τέσσερα χρόνια.
Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ψήφος ή αποχή, αλλά αν θα υπάρξει προσπάθεια για την ανατροπή του καθεστώτος ή όχι. Μικρό μέρος αυτής της προσπάθειας θα μπορούσε να είναι και μία ψήφος που θα ενοχλούσε το σύστημα, που προφανώς δεν θα ήθελε να ξαναδεί τον Κασιδιάρη μέσα στη βουλή. Όμως η πραγματική προσπάθεια είναι αυτή που επεκτείνεται σε κάθε ημέρα και όχι αυτή που περιορίζεται στην ημέρα των εκλογών.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ο πανεπιστημιακός χώρος αποτελεί διαχρονικό μνημείο ξετσιπωσιάς, όμως οι συνδικαληστές της ΠΟΣΔΕΠ δεν έχασαν την ευκαιρία να μας το υπενθυμίσουν άλλη μία φορά.
Με επιστολή της προς τους διεφθαρμένους υπουργίσκους Βορίδη και Κεραμέως, η ΠΟΣΔΕΠ ζητά να εξαιρεθούν οι προσλήψεις στα πανεπιστήμια από την αναστολή προσλήψεων λόγω εκλογών:
“Στις προτεινόμενες εξαιρέσεις του άρθρου 28 του ν. 2190/1994, περί ρύθμισης προσλήψεων και υπηρεσιακών μεταβολών κατά τις προεκλογικές περιόδους, δεν περιλαμβάνονται οι διαδικασίες εκλογής και εξέλιξης των μελών ΔΕΠ ούτε οι διαδικασίες πρόσληψης του έκτακτου επιστημονικού, ερευνητικού, εκπαιδευτικού και λοιπού προσωπικού σε ερευνητικά έργα των ΕΛΚΕ των ΑΕΙ.
H Εκτελεστική Γραμματεία (ΕΓ) της ΠΟΣΔΕΠ με ομόφωνη απόφασή της στην από 6/4/2023 Συνεδρίαση της ζητά την εξαίρεση των παραπάνω διαδικασιών, λόγω της συνταγματικά κατοχυρωμένης αυτοδιοίκησης των Πανεπιστημίων και δεδομένου ότι οι ως άνω διαδικασίες δεν εγείρουν καμία απολύτως υπόνοια για μεροληπτική μεταχείριση υποψηφίων κατά την επίσημη προεκλογική περίοδο.
Στην αντίθετη δε περίπτωση της διακοπής των εν λόγω διαδικασιών διακυβεύονται η ομαλή συνέχιση της εκπαιδευτικής λειτουργίας των ΑΕΙ, καθώς και η απρόσκοπτη υλοποίηση ερευνητικών δραστηριοτήτων και προγραμμάτων που, σε μεγάλο βαθμό, χρηματοδοτούνται από εθνικούς και κοινοτικούς πόρους και υπόκεινται σε αυστηρά καθορισμένα χρονοδιαγράμματα.”
Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού
Ο Πρόεδρος Ιωάννης Σεϊμένης Καθηγητής
Ο Γραμματέας Γιώργος Λιτσαρδάκης Καθηγητής
Το ότι η ομαλή λειτουργία των ΑΕΙ θα διασαλευτεί αν δεν γίνουν προσλήψεις για λίγες εβδομάδες αποτελεί κραυγή αγωνίας της πανεπιστημιακής συντεχνίας μήπως κάποιοι δικοί τους μείνουν χωρίς θέση για λίγο καιρό, και κυρίως γιατί μετά θα πρέπει να ξεκινήσουν πάλι την συνδιαλλαγή με την επόμενη κυβέρνηση για το ποιός θα πάρει ποιά θέση.
Εκείνο όμως που κάνει εντύπωση είναι ο ισχυρισμός του πανεπιστημιακού συνδικαληταριού πως οι διαδικασίες πρόσληψης προσωπικού στα ΑΕΙ δεν εγείρουν “καμία απολύτως υπόνοια για μεροληπτική μεταχείριση υποψηφίων”, όταν είναι κοινός τόπος πως δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει πρόσληψη κάποιου με αξιοκρατικά κριτήρια.
Ενώ λοιπόν τα πανεπιστήμια έχουν γεμίσει με συγγενείς, κουμπάρους, στελέχη κομματικών φοιτητικών παρατάξεων, ερωμένες όλων των φύλων για όλα τα γούστα, και ενώ το σοβαρό επιστημονικό δυναμικό της χώρας οδηγείται σε άλλες χώρες για να μην καταλήξει στην εστίαση, οι ανεκδιήγητοι συνδικαληστές της ΠΟΣΔΕΠ έχουν το θράσος να ισχυρίζονται πως οι γνωστές φωτογραφικές διαδικασίες και υπόγειες διαδρομές δεν υφίστανται ούτε ως υπόνοια!
Και αυτά τη στιγμή που οι γραμματείες των πανεπιστημίων είναι γεμάτες από θυγατέρες και ανιψιές πανεπιστημιακών, που ολόκληρα οικογενειακά δέντρα αναπτύσσονται παρασιτικά μέσα στα διεφθαρμένα πανεπιστημιακά ιδρύματα, που φιλόλογοι προσλαμβάνονται σαν μηχανολόγοι και πληροφορικάριοι σαν βιολόγοι, που η υποτιθέμενη ερευνητική δραστηριότητα συνήθως αποτελεί προϊόν λογοκλοπής και προκάλυμα διασπάθισης κονδυλίων.
Ενώ ο πανεπιστημιακός χώρος στην Ελλάδα είναι βουτηγμένος στην διαφθορά, οι ξετσίπωτοι πανεπιστημιακοί αποφασίζουν για τον εαυτό τους πως η υπόλοιπη κοινωνία δεν πρέπει να έχει ούτε υπόνοια πως οι διαδικασίες προσλήψεων είναι μεροληπτικές. Αυτή η βαθιά σήψη δεν πρόκειται να σταματήσει όσο συνεχίζουν να κατέχουν τις θέσεις τους και να πληρώνονται.
Σε λίγες ώρες έρχεται η Ανάσταση, μήνυμα ζωής και ελπίδας.
Την ίδια ώρα, ο λαός αυτός οδεύει προς τον θάνατό του, έχοντας αποδεχτεί το κίβδηλο καθεστώς που τον οδηγεί σε πορεία εξόντωσης. Σε μία διαρκή ραστώνη, περιμένει να επέλθει η βιολογική του εξάλειψη που μοιραία θα έρθει αφού πρώτα αποδέχτηκε την γενικευμένη διαφθορά και προσκύνησε πολιτικά είδωλα, και στη συνέχεια επέλεξε την παθητικότητα και την αδιαφορία.
Αυτό συνέβη γιατί αντί να προτιμήσει την οδό του μαρτυρίου, που κάποια στιγμή θα τον οδηγούσε στην Ανάσταση, προτίμησε την οδό της συνδιαλλαγής, της ανοχής και του ωχαδελφισμού.
Τα περιθώρια στενεύουν και τα πράγματα θα αλλάξουν μόνο αν αλλάξουμε εμείς.
Η ανάδειξη του Αναστάσιου Κανελλόπουλου στην ηγεσία του Εθνικού Κόμματος Έλληνες είναι ένα θέμα που θα δούμε με καχυποψία, ανεξάρτητα από την πολιτική συγκυρία. Θυμίζουμε πως στο πρόσφατο παρελθόν είχαμε εκφράσει τους ενδοιασμούς μας για την παρουσία πλήθους συνταξιούχων (αποστράτων, καθηγητών και λοιπών ομάδων) στην κίνηση αυτή, οι οποίοι ανακάλυψαν την επαναστατική τους διάθεση όταν εξασφάλισαν την σύνταξή τους. Είναι φυσικό πως αυτές οι κατηγορίες προσώπων δεν είναι σε θέση να εκπροσωπήσουν τους νέους, τους άνεργους και τους μη προνομιούχους οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό αποτελούν και τους υποστηρικτές της κίνησης.
Σε κάθε περίπτωση, σήμερα θα σταθούμε στο γεγονός της στάσης της οικογένειας του Αναστάσιου Κανελλόπουλου, καθώς οι δηλωσίες αδελφοί του έσπευσαν να εκδόσουν ανακοίνωση καταδίκης της πολιτικής δραστηριότητας του αδελφού τους, η οποία έγινε και πρωτοσέλιδη είδηση για το πως “τα αδέλφια του Κανελλόπουλου τον αδειάζουν”:
“Οι τρεις γνωστοί νομικοί δηλώνουν ότι διαφωνούν σφόδρα με τις επιλογές του αδελφού τους, επίτιμου αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Με κοινή δήλωσή τους, οι τρεις Κανελλόπουλοι «αδειάζουν» τον αδελφό τους, Αναστάσιο, επίτιμο αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου για την εμπλοκή του με το κόμμα Κασιδιάρη. Μάλιστα, στη δήλωσή τους τονίζουν ότι η οικογένεια Κανελλόπουλου ήταν πάντα δημοκρατική και τονίζουν ότι δεν έχουν καμία σχέση με τις πρόσφατες πολιτικές πρωτοβουλίες και επιλογές του αδερφού τους. Οι αδελφοί Κανελλόπουλοι, όλοι έγκριτοι νομικοί, είχαν διαχρονική πολιτική σχέση με το ΠΑΣΟΚ και διαχωρίζουν απολύτως τη θέση τους από τις πρόσφατες επιλογές του αδελφού τους, ο οποίος μετά την ίδρυση του πολιτικού φορέα «Εάν…» με σύνθημα «η χώρα χρειάζεται έναν εισαγγελέα» προχώρησε σε κίνηση «αντικατάστασης» του έγκλειστου στον Κορυδαλλό μετά την καταδίκη του για συμμετοχή σε εγκληματική Οργάνωση στη δίκη της Χρυσής Αυγής. “
Το ΠΑΣΟΚ (μαζί με τη ΝΔ) υπήρξε πυλώνας διαφθοράς της χώρας, όμως οι υποτίθεται έγκριτοι νομικοί δεν θίγονται όταν τους ταυτίζουν μαζί του. Θίγονται όμως όταν ο αδελφός τους συνδέεται με μία πολιτική κίνηση που τροφοδοτείται από την αντίδραση στη διαφθορά αυτή.
“Η ανακοίνωση των αδελφών Κανελλόπουλων έχει ως εξής: Προς ενημέρωση όλων, σε σχέση με την επιλογή του αδερφού μας, Αναστάσιου Κανελλόπουλου, που αποτελεί αντικείμενο δημοσιογραφικού σχολιασμού, θα θέλαμε να σας γνωρίσουμε τα κατωτέρω : Οι δημοκρατικές μας πεποιθήσεις, τα πιστεύω μας και η μακρόχρονη, θετική και επωφελής, διαδρομή μας στην κοινωνία, είναι γνωστό σε όλους, όσους γνωρίζουν τις δημόσια εκπεφρασμένες θέσεις και απόψεις μας, ότι δεν έχουν καμία σχέση με τις πρόσφατες πολιτικές πρωτοβουλίες και επιλογές του αδερφού μας. Από την πρώτη στιγμή που πληροφορηθήκαμε εμμέσως τις σκέψεις και επιλογές του να δραστηριοποιηθεί πολιτικά με τον τρόπο που αναφέρεται στα πρόσφατα δημοσιεύματα, του γνωστοποιήσαμε ευθέως τις αντιρρήσεις μας, με την ελπίδα αποτροπής του. Όταν οι επιλογές του αυτές δημοσιοποιήθηκαν, αποτελώντας αντικείμενο δημοσιογραφικής ενημέρωσης, εκφράσαμε εκ νέου, με κάθε δυνατό τρόπο, την πλήρη αντίθεσή μας. Με δεδομένη όμως την έκταση που έχουν ήδη λάβει τα σχετικά δημοσιεύματα, και για να μην δημιουργούνται εσφαλμένες εντυπώσεις, είτε εκ πλάνης είτε συνειδητά, ότι ταυτιζόμαστε με επιλογές που είναι αντίθετες προς τα δημοκρατικά μας πιστεύω, οφείλουμε και δια της παρούσης μας, να εκκαθαρίσουμε τη θέση μας δημοσίως προς τούτο, επαναλαμβάνοντας ότι δεν έχουμε καμία σχέση με επιλογές που συναντούν τη ρητή μας διαφωνία. Η αδερφική σχέση δεν επιτρέπει πολιτικές ταυτίσεις, ούτε δικαιολογεί αντίστοιχες κρίσεις και συλλογισμούς. Αθήνα, 5 Απριλίου 2023
ΟΙ ΔΗΛΟΥΝΤΕΣ 1. Δημήτριος Κανελλόπουλος, επίτιμος Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου. 2. Θεόδωρος Κανελλόπουλος, εν ενεργεία Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου. 3. Αθανάσιος Κανελλόπουλος, δικηγόρος στον Άρειο Πάγο.”
Το αν η διαδρομή ενός δηλωσία είναι θετική και επωφελής για την κοινωνία και όχι για τον ίδιο είναι πάντοτε συζητήσιμο, όμως το δικό μας ερώτημα που αναμένει μία απάντηση είναι το εξής:
Αυτές οι δημοκρατικές πεποιθήσεις πως δικαιολογούν άραγε μία ολόκληρη οικογένεια με 4 αδέλφια να έχει βρει θέσεις στο ίδιο ανώτατο κρατικό όργανο;
Είναι άραγε φυσιολογικό και δημοκρατικό ο ένας αδελφός να είναι Αντιπρόεδρος Αρείου Πάγου και να κληρονομεί τη θέση του ο άλλος αδελφός, ενώ άλλοι δύο αδελφοί να δραστηριοποιούνται στον ίδιο ακριβώς χώρο;
Θα μπορούσαμε να επεκτείνουμε τα ερωτήματα ρωτώντας και για παραθρησκευτική οργάνωση που δραστηροποιείται εδώ και δεκαετίες στο μέρος καταγωγής τους και τυχόν ανάμειξή τους σε εκδικαζόμενες υποθέσεις που αφορούν την οργάνωση αυτή…
Όμως προς το παρόν ας μείνουμε στις δημοκρατικές ευαισθησίες που με κάποιον τρόπο έφεραν τρεις αδελφούς στο να αποκτήσουν αξιώματα στον Άρειο Πάγο ανάμεσα σε τόσους άλλους υποψήφιους, με έναν τέταρτο αδελφό να είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, έχοντας στενή συγγενική σχέση με τόσους ανώτατους δικαστικούς στον ίδιο χώρο.
Ένας αφελής αναπληρωτής παρουσιάστηκε σε επαρχιακό ΕΠΑΛ και ήρθε αντιμέτωπος με μία ζοφερή πραγματικότητα: Η αλητεία βασίλευε παντού, οι «μαθητές» του επιτέθηκαν απροκάλυπτα κάνοντας την σύντομη παρουσία του μαρτύριο, η διεύθυνση του σχολείου με συγκαταβατικότητα του υπέδειξε πως πρέπει να προσαρμοστεί, τα διάφορα στελέχη της εκπαίδευσης έδειξαν την συνηθισμένη αδιαφορία. Φτάνοντας πολύ κοντά στον ξυλοδαρμό και έχοντας υποστεί σωρεία λεκτικών επιθέσεων και απειλών, παραιτήθηκε.
Αυτή θα μπορούσε να είναι μία συνηθισμένη ιστορία ενός τυχαίου αναπληρωτή. Όμως ο συγκεκριμένος αναπληρωτής δεν αρκέστηκε στην παραίτηση. Με λεπτομερή επιστολή του περιέγραψε τα όσα διαδραματίστηκαν. Και μπορεί οι εκπαιδευτικοί να είναι συνηθισμένοι σε τέτοιες ιστορίες, όμως ο υπόλοιπος κόσμος έχει ακόμα την εντύπωση πως στα ΕΠΑΛ (και στα υπόλοιπα σχολεία) γίνεται κάποιο σοβαρό εκπαιδευτικό έργο. Η δημοσιότητα που δόθηκε ανάγκασε τον εκπαιδευτικό κόσμο και την πολιτική ηγεσία να προβούν σε δηλώσεις προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, τουλάχιστον μέχρι να ξεχαστεί τα θέμα.
Βέβαια θα μπορούσαμε να πούμε πως ο συγκεκριμένος αναπληρωτής ήταν άξιος της τύχης του, καθώς στην επιστολή του δεν παρέλειψε να ρίξει ευθύνες για την κατάντια του εκπαιδευτικού συστήματος στον «φασισμό» και στην «ακροδεξιά». Προφανώς του διαφεύγει πως αν υπήρχε «φασισμός» στο σχολείο, το πιθανότερο είναι πως θα επικρατούσε τάξη και πως τα όσα περιγράφει αποτελούν συνήθως ένδειξη αντιφασιστικών επιρροών. Και πως τα ΕΠΑΛ, με την όποια ονομασία τους, αποτελούν προϊόν του ΠΑΣΟΚ όπου τα στελέχη των κομμουνιστικών οργανώσεων θεωρούν πως έχουν αποκλειστικό δικαίωμα ιδεολογικής κατήχησης και τα γαλάζια λαμόγια αποκτούν διευθυντικές καρέκλες κάνοντας τα στραβά μάτια.
Τα όσα ακολούθησαν είναι ενδεικτικά της παθογένειας του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και κατ’επέκταση της ίδιας της Ελληνικής κοινωνίας.
Σε εξέλιξη βρίσκεται έρευνα από το υπουργείο Παιδείας σχετικά με τα όσα αναφέρει στην παραίτηση του αναπληρωτής καθηγητής ΕΠΑΛ.Η παραίτησή του έγινε γιατί δεν ανέχθηκε τον διαρκή εκφοβισμό από μαθητές του ΕΠΑΛ, στο οποίο είχε πάει να διδάξει, αλλά και από εξωσχολικούς. Σύμφωνα με πληροφορίες του protothema.gr, πρόκειται για το 1ο ΕΠΑΛ Αργοστολίου – Λάσσης στην Κεφαλονιά στο οποίο καθηγητές αδυνατούν να ασκήσουν τα καθηκόντά τους.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, άτομα του ΕΠΑΛ είχαν εμπλακεί σε τροχαίο δυστύχημα τον περασμένο Μάρτιο οπότε και κάηκε ζωντανός 17χρονος μαθητής του ΕΠΑΛ όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μαζί με άλλα τρία άτομα από το ΕΠΑΛ εξετράπη της πορείας του πέρασε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και προσέκρουσε στα σιδερένια κολονάκια πεζοδρομίου. Το παραπάνω γεγονός αναφέρει μεταξύ άλλων και στο έγγραφο της παράιτησής του ο καθηγητής ο οποίος αναφέρεται σε οργανωμένη συμμορία αποτελούμενη από μαθητές και εξωσχολικούς του σχολείου.
Οι ίδιες πληροφορίες συνδέουν και την επίθεση που είχε πραγματοποηθεί τον Οκτώβριο του 2021 στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού Ιονίων Νήσων στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς, όταν 20 κουκουλοφόροι εισήλθαν στη Σχολή και ο αξιωματικός υπηρεσίας αναγκάστηκε να πυροβολήσει για εκφοβισμό.
Σύμφωνα με την τότε ανακοίνωση του υπουργείου Ναυτιλίας τα άτομα κρατούσαν ξύλα και πέτρες και επιτέθηκαν στον διοικητή, ενώ «ο αξιωματικός Υπηρεσίας, στην προσπάθειά του να αμυνθεί, να απεγκλωβίσει τον Διοικητή και να προστατεύσει την ακεραιότητα των σπουδαστών και την ασφάλεια των εγκαταστάσεων και των υλικών της Σχολής, πυροβόλησε προειδοποιητικά σε ασφαλή τομέα». Γονείς και καθηγητές παρά τις εκκλήσεις τους στους αρμόδιους φορείς δεν μπορούν να βρουν λύση στο μεγάλο πρόβλημα που έχει προκύψει στο συγκεκριμένο σχολείο εδώ και τέσσερα σχεδόν χρόνια.
Άρα η δικαιολογία πως κάποιοι «υπεύθυνοι» δεν ήξεραν είναι φανερό πως δεν ευσταθεί. Και η ίδια κατάσταση επικρατεί σε αμέτρητα σχολεία σε όλη τη χώρα, και οι εκπαιδευτικοί υποκρίνονται πως πέφτουν από τα σύννεφα κάθε φορά που βγαίνουν στη δημοσιότητα τα όσα πραγματικά γίνονται μέσα στο σαθρό Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Οι πρώτοι που υποκρίθηκαν πως δεν ξέρουν τίποτα για την κατάσταση ήταν η πολιτική ηγεσία του υπουργείου, που ισχυρίστηκαν πως δεν έλαβαν την επιστολή και δεν φταίνε οι ίδιοι αλλά ο ίδιος ο αναπληρωτής που παραιτήθηκε χωρίς να τους προειδοποιήσει. Η ίδια η Κεραμέως δικαίως έκανε την ανήξερη, γιατί στον κύκλο της δεν υπάρχουν ΕΠΑΛ και όταν επισκέπτεται σχολεία συναντιέται με τα τοπικά κομματόσκυλα που έχουν φροντίσει να της παρουσιάσουν την καλύτερη εικόνα. Η απάντησή της ήταν μερικοί γενικόλογοι αφορισμοί για τις «μεγάλες αλλαγές» και την αριστεία στην οποία είναι γνωστό πως διαπρέπει το κόμμα της:
Όπως τονίζει ο ίδιος, έστειλε τη συγκεκριμένη επιστολή στη δευτεροβάθμια της περιοχής, στον εισαγγελέα, αλλά και στο Υπουργείο Παιδείας.
Ερωτηθείσα για την παραίτηση και την καταγγελία του καθηγητή, η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως είπε στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ: “Τη διάβασα την επιστολή, διερευνήσαμε, δεν υπήρχε καμία γραπτή ενημέρωση, δώσαμε εντολή διερεύνησης, είναι υπό διερεύνηση. Εχουν γίνει μεγάλες αλλαγές, αλλά είναι χώρος που πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας. Για πρώτη φορά έχουμε πρότυπα επαγγελματικά λύκεια που μπαίνεις ανάλογα με τον βαθμό σου- και στα επαλ υπάρχει η αριστεία. Πηγαίνω σε όλη τη χώρα, σε δημόσια σχολεία, δεν είναι αυτός ο κανόνας. Υπήρχε η νοοτροπία που αντιμετώπιζε την επαγγελματική εκπαίδευση όχι ως ισότιμο της γενικής. Αυτό είναι βαθιά λάθος. Ανακοινώσαμε σχολές για τεχνικές ειδικότητες, στο επίπεδο μετά το Γυμνάσιο. Ξεκινούν οι δύο πρώτες τέτοιες σχολές, είναι για δύο χρόνια με θεωρητική διδασκαλία και αμοιβόμενη πρακτική”.
Στο ίδιο κλίμα ήταν και η απάντηση του Κόπτση, που αφού δήλωσε ανήξερος αναφέρθηκε και σε κάποιες ασαφείς θεσμικές παρεμβάσεις και παιδαγωγικά μέτρα:
Απαντώντας σε ερωτήσεις σχετικά με τη παραίτηση του καθηγητή η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως δήλωσε ότι «διαβάσαμε τα όσα σοβαρά καταγγέλλονται από τον καθηγητή και διερευνούμε όλα αυτά που περιγράφονται. Πάντως, δεν υπάρχει ούτε μια γραπτή αναφορά για την κατάσταση που επικρατεί στο σχολείο». Ανάλογη δήλωσε έκανε και ο γ.γ του υπουργείου παιδείας κ. Αλέξανδρος Κόπτσης ο οποίος τόνισε ότι «πληροφορηθήκαμε ένα τετελεσμένο γεγονός, αυτό της παραίτησης εκπαιδευτικού χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση. Διερευνήσαμε τα περιγραφόμενα συμβάντα αλλά δεν διαπιστώσαμε καμία γραπτή ενημέρωση από περιφερειακή υπηρεσία – ούτε από κάποιο στέλεχος εκπαίδευσης. Επικοινωνήσαμε άμεσα, τόσο με τον Διευθυντή του σχολείου όσο και τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, για να αντλήσουμε πληροφορίες. Δώσαμε εντολή διερεύνησης κάθε πτυχής του θέματος και να είστε σίγουροι πως, αν και όπου διαπιστωθούν ευθύνες, θα αποδοθούν στο ακέραιο. Παράλληλα, είναι ενεργοί και λειτουργούν όλοι οι αντισταθμιστικοί φορείς για κάθε είδους παιδαγωγική αντιμετώπιση. Δε θα αφήσουμε τη βία να μείνει ατιμώρητη, από όπου και αν προέρχεται αυτή, κάτι που αποδεικνύουμε από τις συνεχείς θεσμικές παρεμβάσεις μας. Και επιπλέον, βεβαίως, υπάρχουν πάντοτε παιδαγωγικά μέτρα τα οποία είναι στη διάθεση της εκπαιδευτικής κοινότητας».
Οριοθετώντας τον παχυδερμισμό ακόμα πιο πέρα, ο πρωταθλητής παχύδερμο Νίκος Φίλης δήλωσε πως χρειάζεται ένα παιδαγωγικά τεκμηριωμένο σχέδιο. Το ερώτημα είναι γιατί ο ίδιος σαν υπουργός δεν υλοποίησε το σχέδιο αυτό, που φυσικά δεν είναι σχέδιο αλλά ένα νεφελώδες ιδεολόγημα των ανεγκέφαλων αριστερών.
Αν οι τοποθετήσεις των επισήμων αποτελούν τυπικό δείγμα πολιτικαντισμού, οι τοποθετήσεις του αριστερίζοντος συνδικαληταριού της εκπαίδευσης αποτελούν τυπικό δείγμα του πως η Αριστερά είναι ταυτόχρονα και με το θύμα και με τον θύτη. Ούτε λίγο ούτε πολύ, πρώτα μίλησαν για δήθεν στοχοποίηση της δημόσιας τεχνικής εκπαίδευσης (η περιγραφή της πραγματικότητας είναι στοχοποίηση για τους μαρξιστές), μετά έριξαν τις ευθύνες για την παραβατικότητα των «μαθητών» στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς που δήθεν «κάνουν μάθημα με τα μπροστινά θρανία και δεν ασχολούνται με τη γαλαρία» και που αφήνουν «τα παιδιά» με κενά οπότε αυτά επειδή έχουν κενά το ρίχνουν στην αλητεία, και φυσικά συνδύασαν την κατάσταση στα ΕΠΑΛ με την Χρυσή Αυγή.
Το τελευταίο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα κομμουνιστικής προπαγάνδας, καθώς εκείνο που αντικρύζει κανείς στο σύνολο των ΕΠΑΛ είναι κομμουνιστικό προπαγανδιστικό υλικό (αφίσες, συνθήματα στους τοίχους, φυλλάδια που διακινούνται από τους ίδιους τους αλητοεκπαιδευτικούς) και αρκετές φορές τα διάφορα αριστερά γκρουπούσκουλα αξιώνουν να κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα στα σχολεία κρατώντας στυλιάρια και μοιράζοντας φυλλάδια.
Και χαρακτηριστική της αριστερής υποκρισίας είναι και η τοποθέτηση του αρχιερέα της νεομαρξιστικής συνδικαλητείας Χρήστου Κάτσικα, που δήλωσε συγκλονισμένος από τα όσα περιγράφει ο αναπληρωτής. Συμπτωματικά, στο ίδρυμα όπου σιτίζεται η συμβία του το γνωστό διαχρονικό λαμόγιο της Σιβιτανιδείου Γεώργιος Κοτονιάς είχε θεσπίσει επίσημα πως αν οι μαθητές βρίσκουν αυστηρό έναν αναπληρωτή, αυτός θα απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες. Υποθέτουμε πως ο Κάτσικας δεν έχει ακούσει ποτέ του για την τακτική αυτή που συμβαίνει κυριολεκτικά δίπλα του, οπότε το γεγονός πως σε ένα επαρχιακό ΕΠΑΛ οι μαθητές απειλούν ευθέως έναν αναπληρωτή του είναι πρωτάκουστο.
Σαν επιστέγασμα της υποκρισίας των εκπαιδευτικών, εμφανίστηκε και η Πανελλήνια Επιστημονική Ένωση Διευθυντών Σχολικών Μονάδων για να δηλώσει πως ήρθε η ώρα να αντιδράσουν οι εκπαιδευτικοί. Πέρα από το ότι οι διευθυντές των σχολείων στο σύνολό τους δεν χαρακτηρίζονται από επιστημονικό αλλά από πολιτικό περιεχόμενο, η κατάσταση στα ΕΠΑΛ αποτελεί αποτέλεσμα της γενικής πολιτικής των διευθυντών που θέλουν να έχουν την μεγάλη μάζα των μαθητών ευχαριστημένη με οποιονδήποτε τρόπο, ενώ οι αναλώσιμοι αναπληρωτές είναι τα εύκολα θύματα της υπόθεσης.
Τα όσα συμβαίνουν στα ΕΠΑΛ (και όχι μόνο) έχουν συγκεκριμένη αφετηρία και υπεύθυνους. Ο Απόστολος Κακλαμάνης σαν υπουργός παιδείας είχε δηλώσει προς κάθε κατεύθυνση πως δεν τον ενδιαφέρει τα τεχνικά σχολεία να είναι χώροι εκπαίδευσης, αλλά χώροι όπου θα μαζεύονται «μαθητές» που διαφορετικά θα περιφέρονταν στους δρόμους. Οι αριστεροί έσπευσαν να δηλώσουν πως ο χώρος των τεχνικών σχολείων τους ανήκει και προσεταιρίστηκαν τους χαμηλού πνευματικού επιπέδου μαθητές λέγοντάς τους αυτά που ήθελαν να ακούσουν, πως δηλαδή έχουν δικαιώματα αλλά όχι και υποχρεώσεις. Οι αλητοεκπαιδευτικοί βολεύτηκαν με την κατάσταση αυτή, γιατί πολλοί από τους εκπαιδευτικούς των σχολείων αυτών ήταν και είναι αστοιχείωτοι που απλά περίμεναν να περάσει η ημέρα και δεν ήθελαν να κουράζονται κάνοντας μάθημα. Οι διευθυντές ενδιαφέρονταν μόνο για την διατήρηση της θέσης τους, οπότε πουλούσαν εκδούλευση και έκαναν ρουσφέτια στους μαθητές.
Και φυσικά κανένας δεν τολμάει να πει πως το εκπαιδευτικό προσωπικό των ΕΠΑΛ σκόπιμα χαρίζει τους βαθμούς και κάνει τα στραβά μάτια ώστε να διατηρείται ψηλά ο αριθμός των μαθητών και να δημιουργούνται θέσεις για το βόλεμα περισσότερων «εκπαιδευτικών».
Με άλλα λόγια, όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση και όλοι υποκρίνονται πως δεν ξέρουν τίποτα, τη στιγμή που πίσω από τα πρόσκαιρα φώτα της δημοσιότητας όλοι τους συμμετέχουν στη διεφθαρμένη πραγματικότητα. Προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη πως δήθεν το πρόβλημα είναι τοπικό και πρόσκαιρο ώστε να συνεχίσει το σύστημα να λειτουργεί όπως και πριν. Η πραγματικότητα είναι πως όλα τα ΕΠΑΛ που παρουσιάζονται με βαρύγδουπους τίτλους σε διάφορα δημοσιεύματα δεν είναι παρά μέρη όπου προσβάλεται βίαια κάθε έννοια εκπαίδευσης με ευθύνη των ίδιων των εκπαιδευτικών.
Έχουμε πολλές φορές αναφέρει πως αν η σημαία και η παρέλαση έχουν απαξιωθεί, αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στους εκπαιδευτικούς και στις μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούσαν ώστε ο σημαιοφόρος να είναι είτε γόνος εκπαιδευτικών ή άλλο άτομο της αρεσκείας τους. Το αποτέλεσμα ήταν να απαξιωθεί η σημαία και να ταυτιστεί με τις έννοιες του νεποτισμού και της αναξιοκρατίας.
Οι διαπλεκόμενοι εκπαιδευτικοί φρόντιζαν ώστε να καλύπτει ο ένας τον άλλον στις μεθοδεύσεις αυτές, και στις περιπτώσεις που έπρεπε να γίνει κλήρωση άλλοτε δεν γινόταν και άλλοτε γινόταν με τρόπο παράτυπο ώστε να εξασφαλιστεί το αποτέλεσμα.
Καμιά φορά όμως συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα που γίνονται αφορμή ώστε να βγαίνει στη δημοσιότητα αυτή η νοσηρή κατάσταση, όπως έγινε με την περίπτωση ενός δημοτικού σχολείου στα Τρίκαλα:
Τρίκαλα: Πατέρας άρπαξε από το λαιμό διευθυντή σχολείου γιατί η κόρη του δεν θα είναι σημαιοφόρος στην παρέλαση
Ένα πρωτοφανές περιστατικό σημειώθηκε το πρωί της Δευτέρας (24/10) σε Δημοτικό Σχολείο στα Τρίκαλα.
Σύμφωνα με πληροφορίες του trikalavoice, γονέας παιδιού, εκπαιδευτικός στο επάγγελμα, φέρεται να άρπαξε από το λαιμό τον διευθυντή του σχολείου όπου είναι μαθήτρια και η κόρη του.
Αφορμή για το περιστατικό -σύμφωνα με τις πληροφορίες- στάθηκε το γεγονός ότι το κορίτσι δεν θα είναι σημαιοφόρος την 28η Οκτωβρίου.
Μετά από τα πρώτα μαλλιοτραβήγματα, βγήκαν και άλλες λεπτομέρειες που διαφωτίζουν περισσότερο το συμβάν:
Στα δικαστήρια φαίνεται ότι θα οδηγηθούν ο διευθυντής Δημοτικού σχολείου στα Τρίκαλα και εκπαιδευτικός της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, γονέας παιδιού στο Δημοτικό, για τη διαδικασία κλήρωσης του σημαιοφόρου στην παρέλαση της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου…
Ο διευθυντής της σχολικής μονάδας υπέβαλλε μήνυση στο Αστυνομικό Τμήμα Τρικάλων για εξύβριση και απειλή κατά του γονέα-εκπαιδευτικού, ισχυριζόμενος μάλιστα ότι κινήθηκε απειλητικά εναντίον του, προκαλώντας του εκδορές στο λαιμό, σε μεταξύ τους διένεξη για την επαναληπτική κλήρωση του σημαιοφόρου της σχολικής μονάδας.
Εκτός της μήνυσης, ο ίδιος ο διευθυντής φέρεται να κατέφυγε και στο Νοσοκομείο Τρικάλων για να του παρασχεθεί ιατρική φροντίδα όπως καταγράφηκε και επίσημα η επίσκεψή του στο βιβλίο συμβάντων. Από την άλλη πλευρά, ο γονέας-εκπαιδευτικός, αλλά και δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Τρικκαίων, αντικρούει κάθε ισχυρισμούς του διευθυντή του σχολείου και αρνείται τις όποιες κατηγορίες που του αποδίδονται, καταγγέλλοντας ως παράτυπη διοικητικά τη διαδικασία δεύτερης κλήρωσης για την επιλογή του σημαιοφόρου, θέση στην οποία είχε αναδειχθεί το παιδί του από την πρώτη κλήρωση.
Σύμφωνα με την ΕΡΤ, έχει ήδη προσκομίσει όλα τα στοιχεία και σχετικά έγγραφα στην Εισαγγελία Τρικάλων προς σχετική διερεύνηση, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα και στη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης το παράτυπο της επαναληπτικής κλήρωσης σημαιοφόρου, με ανάδειξη άλλου παιδιού.
Η υποβολή ανάλογης μήνυσης για συκοφαντική δυσφήμιση και ψευδή καταμήνυση από τον γονέα θεωρείται ως δεδομένη, ενώ αναμένεται με ενδιαφέρον και η επίσημη θέση της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης για την όλη υπόθεση.
Ο διευθυντής του δημοτικού σχολείου έσπευσε να φωτογραφηθεί με κολλάρο προκειμένου να πείσει για τη σφοδρότητα της επίθεσης, ενώ με τη σειρά του ο γονέας προέβη σε καταγγελίες και ο εκπαιδευτικός κόσμος υποκρίθηκε πως έμεινε έκπληκτος που συμβαίνουν τέτοια πράγματα.
Τα πράγματα είναι απλά. Ο γονέας, με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού και του τοπικού κομματάρχη-δημοτικού συμβούλου, αξίωσε να είναι η κόρη του σημαιοφόρος. Ο δε διευθυντής μπορεί να αποτελεί την σπάνια εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τέτοια θέματα να λύνονται σε πνεύμα «συναδελφικότητας», αν κρίνουμε όμως από τις καταγγελίες για πολλαπλές κληρώσεις μέχρι να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα τότε είναι εξαιρετικά πιθανό να ήθελε να δώσει αλλού τη σημαία, είτε γιατί είχε κι αυτός τις προσωπικές προτιμήσεις του είτε επειδή ανήκε σε πολιτικά αντίπαλο τοπικό στρατόπεδο. Και φυσικά κανένας δεν φρόντισε να μάθει την ιδιότητα των γονέων του έτερου διεκδικητή της σημαίας.
Το συνηθισμένο είναι οι εκπαιδευτικοί να λύνουν τέτοια θέματα με παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και μεθοδεύσεις και να κανονίζουν ποιός γόνος θα πάρει τη σημαία την 28η Οκτωβρίου και ποιός την 25η Μαρτίου και ποιός θα είναι παραστάτης και αφοσιώνονται πολλές ώρες και συνεδριάσεις για να εξασφαλιστούν οι αναγκαίες ισορροπίες. Καμιά φορά όμως δεν επιτυγχάνεται το επιθυμητό αποτέλεσμα και δημιουργούνται πάθη, αλλά και τότε όλοι προσπαθούν να κρύψουν την γενικότερη κατάσταση. Γιατί και στη συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσε ο διευθυντής να πει με ποιά ιδιότητα τον πίεσε ο γονέας, και ο γονέας θα μπορούσε να πει την ιδιότητα των γονέων του έτερου διεκδικητή της σημαίας. Προτίμησαν όμως να μην γενικεύσουν το θέμα, γιατί ο χρυσός κανόνας της εκπαιδευτικής διαφθοράς είναι να μην βγαίνουν ποτέ προς τα έξω λεπτομέρειες που αποκαλύπτουν την γενικευμένη νοσηρότητα του συστήματος.
Οι εκπαιδευτικοί δεν τολμούν να πουν στην υπόλοιπη κοινωνία γιατί ο σημαιοφόρος πρέπει να είναι παιδί εκπαιδευτικών. Αυτή η εκπαιδευτική διαφθορά είναι που πληρώνουμε σήμερα με την έκπτωση των αξιών.
Οι ανακοινώσεις για μία ακόμα αλλαγή στο σύστημα επιλογής αναπληρωτών προξένησαν μία σειρά χλιαρών και μουδιασμένων αντιδράσεων από το πολυποίκιλο συνδικαληταριό μέχρι που η Κεραμέως αποφάσισε να βάλει το σχέδιο σε πάγο εν αναμονή της εκλογικής περιόδου.
Η αρχή έγινε με «διαρροές» προς τον τύπο για την νέα ιδέα του υπουργείου αμαθείας για έναν διαγωνισμό ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών που τα αποτελέσματά του θα κρίνουν όχι μόνο το ποιοί θα διοριστούν, αλλά και το ποιοί θα προσληφθούν σαν αναπληρωτές. Μετά από τις διαψεύσεις υπουργικών παραγόντων και αφού δοκιμάστηκε το έδαφος για πιθανές αντιδράσεις, ήρθε και η επίσημη ανακοίνωση πως εδώ και πολύ καιρό το υπουργείο μαγείρευε το νέο σύστημα και θα φρόντιζε για την εφαρμογή του. Επειδή όμως η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για την προκήρυξη εκλογών, αποφασίστηκε η αναβολή της εφαρμογής του σχεδίου.
Για να γίνει κατανοητό τι συμβαίνει, θα ξεκινήσουμε με μία ιστορική αναδρομή.
Κάποτε υπήρχε η επετηρίδα των εκπαιδευτικών. Μετά από την αποφοίτησή του, ο δύσμοιρος απόφοιτος γραφόταν στην επετηρίδα και περίμενε υπομονετικά τη σειρά του για να διοριστεί. Με την έλλειψη άλλης επαγγελματικής διεξόδου σε μία στείρα χώρα, ο διορισμός αυτός κατέληγε να είναι η μόνη ελπίδα επαγγελματικής αποκατάστασης, ακόμα και όταν ερχόταν μετά από πολλά χρόνια.
Υποτίθεται πως το σύστημα της επετηρίδας ήταν αδιάβλητο. Λέμε «υποτίθεται» γιατί στην πράξη πολλοί ανέβαιναν στην επετηρίδα με την επίκληση υπαρκτών ή ανύπαρκτων λόγων. Σε κάθε περίπτωση, το σύστημα αυτό ήταν γενικά αποδεκτό, ειδικά σε μία εποχή όπου ο πολίτης δεν είχε την πληροφόρηση που έχει σήμερα, ούτε τη δυνατότητα να κάνει κάποια καταγγελία.
Κάποια στιγμή αποφασίστηκε πως η επετηρίδα δεν είναι καλή για την εκπαίδευση και πως πρέπει να αντικατασταθεί από τον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Με το επιχείρημα πως δήθεν θα έδινε την ευκαιρία και στους νέους πτυχιούχους για επαγγελματική αποκατάσταση (θυσιάζοντας στην πορεία τους παλιούς πτυχιούχους) και πως δήθεν θα επέλεγε τους καλύτερους και θα αναβάθμιζε την ποιότητα της εκπαίδευσης, και μέσα στο γενικότερο κλίμα του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» που το 1998 μονοπωλούσε την κοινή γνώμη, έγινε ο πρώτος διαγωνισμός με τις έντονες διαμαρτυρίες μερίδας των εκπαιδευτικών. Οι πρώτοι διαγωνιζόμενοι όχι μόνο έφαγαν ξύλο από άλλους εκπαιδευτικούς έξω από τα εξεταστικά κέντρα, αλλά και αρκετοί από αυτούς κατέληξαν να εμπλακούν σε δικαστικές διαμάχες πολλών ετών προκειμένου να διοριστούν.
Στα επόμενα χρόνια ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ παγιώθηκε, με κάποιους από τους διαγωνιζόμενους να διορίζονται. Στην πραγματικότητα, πίσω από την επίφαση αξιοκρατίας του διαγωνισμού ήταν στημένο ένα πανηγύρι διαβλητότητας όπου όσοι είχαν πρόσβαση σε συγκεκριμένους θύλακες εξουσίας εξασφάλιζαν και την «επιτυχία» των γόνων τους στον διαγωνισμό. Στο μεταξύ, η πολυδιαφημισμένη αναβάθμιση της εκπαίδευσης με τους δήθεν καλύτερους εκπαιδευτικούς δεν ήρθε ποτέ, γιατί οι «επιτυχόντες» αποδείχθηκαν εξίσου ανίκανοι ως εκπαιδευτικοί και ικανότατοι ως κομματόσκυλα και διεφθαρμένα λαμόγια με τους παλαιότερους εκπαιδευτικούς.
Ταυτόχρονα όμως η εξουσία φρόντισε να δημιουργηθεί και μία άλλη κατηγορία υποψηφίων για διορισμό με βάση τον χρόνο προϋπηρεσίας. Από τις λίστες του 30μηνου και του 16μηνου καταλήξαμε σε μία επετηρίδα προϋπηρεσίας. Πώς μπορούσε άραγε να αποκτήσει κανείς αυτή την προϋπηρεσία; Αν είχε πρόσβαση στο κατάλληλο μέσο, μπορούσε να επιλεγεί σαν αναπληρωτής ή ωρομίσθιος, και στη συνέχεια με την επίκληση αυτής της προϋπηρεσίας να μπει στον πίνακα της προϋπηρεσίας και να διεκδικήσει τον διορισμό του. Παράλογο; Απόλυτα φυσιολογικό για μία μπανανία.
Για την προϋπηρεσία αυτή υπήρχαν πολλοί τρόποι, ακόμα και αν σήμερα κάποιοι επιλέγουν να θυμούνται μόνο την Σιβιτανίδειο. Επειδή όμως η Σιβιτανίδειος αποτελεί μία κατηγορία από μόνη της, θα κάνουμε μία σύντομη αναφορά και σε αυτήν: Οι αναπληρωτές της Σιβιτανιδείου περίμεναν πως κάποια στιγμή θα μονιμοποιηθούν σε αυτήν. Όμως το κονκλάβιο της Σιβιτανιδείου προχωρούσε σε τέτοιες μονιμοποιήσεις μόνο όταν ήθελε να μονιμοποιήσει συγκεκριμένα άτομα, οπότε οι αναπληρωτές αυτοί άρχισαν να χρησιμοποιούν την προϋπηρεσία τους για να διοριστούν σε άλλα σχολεία, με αποτέλεσμα αυτή η χρήση της σιβιτανιδικής προϋπηρεσίας να επικρατήσει. Οι μονιμοποιήσεις στη Σιβιτανίδειο γίνονται πλέον με ειδικό καθεστώς για πολύ επιλεγμένα άτομα, κυρίως μέσω των μετατάξεων ή των διορισμών σε μη εκπαιδευτικές θέσεις.
Μετά από αυτή την παρένθεση επιστρέφουμε στο διπλό σύστημα διορισμών (ΑΣΕΠ και πίνακα προϋπηρεσίας) που επικράτησε μέχρι την εποχή της Διαμαντοπούλου, οπότε και ο βαθμός στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ θεωρήθηκε σαν κριτήριο μοριοδότησης για τον πίνακα των αναπληρωτών. Το περίεργο είναι πως στους προηγούμενους διαγωνισμούς υπήρχαν πολλά άτομα που κατάφεραν να ενταχθούν στους «επιτυχόντες» του διαγωνισμού, έχοντας βαθμολογηθεί πάνω από τη βάση, παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για άτομα ανίκανα να επιτύχουν ακόμα και σε ένα σχολικό διαγώνισμα. Με κάποιον τρόπο, τα άτομα αυτά βρέθηκαν να ανεβαίνουν στους πίνακες και να προσλαμβάνονται σαν αναπληρωτές περιμένοντας και τον μόνιμο διορισμό τους.
Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν και περιπτώσεις ατόμων που από το πουθενά βρέθηκαν να προσλαμβάνονται μυστηριωδώς σαν αναπληρωτές δίπλα στο σπίτι τους και φυσικά να διορίζονται ως μόνιμοι μετά από λίγα χρόνια. Δεν επρόκειτο για τυχαία άτομα, αλλά για άτομα με υψηλές διασυνδέσεις στα ανώτερα κλιμάκια της διαφθοράς της Ελληνικής κοινωνίας, όπως για παράδειγμα υψηλόβαθμους δικαστικούς.
Αν όλα αυτά έγιναν την εποχή της γαλάζιας παντοδυναμίας (ας μην ξεχνάμε πως και πρόσωπα σαν την Διαμαντοπούλου και την Κάλερ-Χριστοφιλοπούλου ήταν από τότε πολύ κοντά στο νεοδημοκρατικό μόρφωμα), η ανάλογη συνέχεια ήρθε την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ με τον Γαβρόγλου, που προχώρησε την ατζέντα των διορισμών με ένα νέο σύστημα. Σύμφωνα με αυτό, η σειρά στον πίνακα των αναπληρωτών θα γινόταν με επιπρόσθετα κριτήρια, και ο νέος πίνακας θα χρησίμευε και για να αποφασιστεί ποιοί θα διοριστούν σαν μόνιμοι. Η διαδικασία τέθηκε υπό την αιγίδα του ΑΣΕΠ, προκειμένου να προετοιμαστεί το έδαφος για το επόμενο βήμα που θα υλοποιούσε η Κεραμέως αν δεν την προλάβαινε μία αρνητική προεκλογική συγκυρία.
Σε όλα αυτά υπάρχει ένας κοινός παράγοντας που οι συνδικαλητήριοι κάνουν πως δεν βλέπουν. Το κατεστημένο δημιουργεί τις εκάστοτε συνθήκες ώστε να βολευτούν οι δικοί του, και μόλις το σύστημα αυτό κορεστεί και αρχίζουν να επωφελούνται και άλλοι, τότε δημιουργείται ένα νέο σύστημα που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί προϊόν ενός κόμματος, αλλά συμφωνιών μεταξύ όλων των κομμάτων, που φροντίζουν ώστε το ένα να συνεχίζει την πολιτική του προηγούμενου. Προκειμένου να αποφασιστεί ποιοί θα είναι εκείνοι που θα επωφεληθούν, ομάδες και αντιπροσωπείες συμφερόντων μπαινοβγαίνουν στο υπουργείο παιδείας και στα γραφεία των υπουργικών συμβούλων, αλλά και σε πολιτικά γραφεία, γραφεία θεσμικών παραγόντων όλων των ειδών και στοές. Από αυτές τις συζητήσεις καταλήγουν σε μία λύση που θα ωφελήσει όσο το δυνατόν περισσότερους από τους ενδιαφερόμενους, καθώς γνωρίζουν από πριν πως αναγκαστικά κάποιοι θα μείνουν έξω (και το κατεστημένο θα τους βρει κάποια άλλη εναλλακτική λύση). Οι συνδικαληστές παίρνουν και αυτοί ένα μερίδιο από την πίτα, και αν κάποιες φορές αποδέχονται και συμβιβασμούς το κάνουν γιατί έχουν εξασφαλίσει κάποια άλλα ανταλλάγματα.
Όπως έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν, η λύση σε όλα αυτά (εκτός από την προφανή που είναι η ανατροπή του διεφθαρμένου καθεστώτος) είναι η αποσύνδεση της πρόσληψης των αναπληρωτών από τους διορισμούς. Και για την πρόσληψη των αναπληρωτών θα πρέπει να μετρούν μόνο ο χρόνος αποφοίτησης και το κριτήριο της εντοπιότητας. Όμως τόσο το κατεστημένο όσο και η απληστία των υποψηφίων αναπληρωτών έχουν οδηγήσει στο να μην ακούγεται το δίκαιο και προφανές, αλλά να θεωρείται φυσιολογικό να πηγαίνει κάποιος να κάνει τον αναπληρωτή στην άλλη άκρη της Ελλάδας.
Ακριβώς επειδή το κατεστημένο ξέρει να μοιράζει την πίτα ώστε να μένουν όλοι ευχαριστημένοι (κόμματα, συνδικαληστές, παράγοντες κάθε είδους και εξουσιαστικοί φορείς), αλλά και να εκμεταλεύεται την απληστία και το πνεύμα ατομικισμού των αδιόριστων που νομίζουν πως με κάποιο τρόπο θα ευνοηθούν από μια «νέα» ρύθμιση, τα πράγματα παραμένουν ίδια. Σημειώστε τα παραπάνω και θα τα θυμηθείτε όταν θα ανακοινωθεί πάλι μια νέα επετηρίδα και η ανακοίνωση αυτή συνοδευτεί από κάποιες χλιαρές αντιδράσεις του συνδικαληστρικού θίασου για τα μάτια του κόσμου.
Τα πρόσφατα ξεκατινιάσματα μεταξύ ιστολόγων, διεκδικητών της «πατριωτικής ψήφου» και σχολιαστών δεν είναι δυστυχώς καινούριο φαινόμενο. Όταν χρονικά συμπίπτουν και με την θλιβερή επέτειο εθνικών καταστροφών χρησιμεύουν σαν μία υπενθύμιση πως το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη γεωστρατηγικών αναλύσεων αλλά ανθρώπινου δυναμικού.
Οι κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν εκατέρωθεν αποτελούν φυσιολογικό επαναλαμβανόμενο φαινόμενο ενός «χώρου» που βρίθει δύο κατηγοριών ανθρώπων που κάποιες φορές αλληλοεπικαλύπτονται. Από τη μία άνθρώπων που αφού εξασφάλισαν με κάποιον τρόπο την επαγγελματική τους επιβίωση στο παρελθόν, τώρα περνούν μία επαναστατική φάση απελευθερωμένοι από τις πιεστικές ανάγκες του παρελθόντος, και από την άλλη ανθρώπων που είναι στρατόκαυλοι και ξερόλες και κυριαρχούνται από τη ματαιοδοξία τους. Και στη δεύτερη κατηγορία είναι λυπηρό πως πρέπει να κατατάξουμε και ανθρώπους που οι δυσκολίες της ζωής στην άδικη Ελληνική κοινωνία επηρέασαν ψυχολογικά σε βαθμό που τους καθιστά ακατάλληλους για να εκφέρουν σοβαρό λόγο.
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για άτομα που όχι μόνο επιζητούν ρόλο πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που επιτρέπουν οι δυνατότητές τους ή και ο πρότερος βίος τους, αλλά και κυριαρχούνται από την επιθυμία της αυτοπροβολής και την τάση για γραφικότητα. Για να το πούμε πιο απλά, πρόκειται για νούμερα που εύκολα καταλήγουν στο να δημιουργούν διαμάχες που συνήθως έχουν σαν αίτιο την αδυναμία τους να λειτουργήσουν χωρίς να σκέφτονται την προβολή τους και την ματαιοδοξία τους.
Αυτά τα άτομα όχι μόνο εκτοξεύουν κατηγορίες μεταξύ τους, αλλά και σε κάθε άλλη κατεύθυνση, εφευρίσκοντας κατηγορίες για όποιους δεν ανήκουν στην στενά προσδιορισμένη κλίκα τους και βλέποντας τον εαυτό τους σαν απευθείας απόγονο του ίδιου του Διός, κρίνοντας ανθρώπους που έχουν προσφέρει σε βάρος της προσωπικής τους ευημερίας.
Κάπως έτσι, στις τελευταίες διενέξεις ενέπλεξαν και ανθρώπους που έχουν βρεθεί πολλάκις στο στόχαστρο του συστήματος και που έχουν αγωνιστεί ανιδιοτελώς παρά τις αντιξοότητες, και που ακόμα και αν διαφωνεί κάποιος με κάποιες απόψεις τους δεν μπορεί να μην τους αναγνωρίσει την ακεραιότητά τους. Και όμως, οι άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν να κατηγορούνται με τον χειρότερο τρόπο λες και όλες οι κακοδαιμονίες του «πατριωτικού χώρου» οφείλονται σε αυτούς!
Σύμφωνα με τα τελευταία συμπεράσματα των αναλυτών του «πατριωτικού χώρου», βρέθηκε που θα αποδοθούν κατηγορίες για την αποτυχία των πατριωτικών κινημάτων
Όμως από όλες τις κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν εκατέρωθεν (και εναντίον τρίτων) θα σταθούμε σε μία που καταδεικνύει γιατί ο «πατριωτικός χώρος» δεν πηγαίνει μπροστά αλλά αντίθετα παραμένει εγκλωβισμένος σε ακροδεξιά αδιέξοδα.
Σύμφωνα λοιπόν με κάποιους από τους εμπλεκόμενους, αποτελεί ιδιαίτερη μομφή για τον αντίπαλό τους όχι κάποιο στοιχείο προσωπικής ανεπάρκειας ή ανέντιμου βίου, αλλά το γεγονός πως διαμένουν με την μητέρα τους στηριζόμενοι οικονομικά στην σύνταξή της, μία πραγματικότητα που αγγίζει τους περισσότερους από τους μορφωμένους νέους σήμερα. Επιπλέον, αποτελεί μομφή για τον αντίπαλό τους το ότι δεν έκαναν οικογένεια και πολλά παιδιά, όταν μάλιστα οι επιτιθέμενοι δεν διεκδικούν οι ίδιοι βραβείο πολυτεκνίας. (Σημειώνεται πως το να μην έχει κάποιος μόνιμη εργασία δεν σημαίνει πως δεν έχει ένσημα)
Η Ελληνική πραγματικότητα δεν θεωρεί πως οι επιστήμονες έχουν δικαίωμα στην εργασία, με αποτέλεσμα όσοι μπορούν να δραπετεύουν στο εξωτερικό, όπου πολλές φορές η αξία τους αναγνωρίζεται και έχουν την ευκαιρία να εργαστούν στον τομέα τους. Αντίθετα, στην Ελλάδα είναι καταδικασμένοι στην ανεργία και την υποαπασχόληση, όταν δεν αναγκάζονται να κάνουν άλλες δουλειές άσχετες με το αντικείμενό τους, οι οποίες όμως είναι και οι μόνες που αναγνωρίζονται σαν «κανονική δουλειά» στην Ελλαδική επικράτεια που προτιμά να παραμένει υποανάπτυκτη και οπισθοδρομική. Και ενώ άλλες χώρες κάνουν εισαγωγή επιστημόνων και γενικά μορφωμένων, το Ελλαδικό κράτος θεωρεί πως εκείνο που χρειάζεται είναι περισσότεροι ανειδίκευτοι τριτοκοσμικοί υπάνθρωποι, οι οποίοι μάλιστα χαρακτηρίζονται και σαν πολύτιμοι και αναντικατάστατοι!
Ενώ λοιπόν αυτή η θλιβερή πραγματικότητα πλήττει σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή την νεολαία της χώρας, κάποιοι αποδίδουν μομφή σε όσους είναι θύματα αυτής της πραγματικότητας επειδή δεν πήγαν να κάνουν τα γκαρσόνια και να γεννοβολάνε σαν τους γύφτους. Με τον τρόπο αυτό δείχνουν πως ο πολιτικός τους λόγος απευθύνεται σε αυτούς που είναι βολεμένοι, έχουν εξασφαλίσει δουλειά που στην Ελλαδική επικράτεια εξασφαλίζεται κυρίως με τη συμμετοχή στο πολιτικό σύστημα, και γενικά έχουν λύσει τα προβλήματα που ταλανίζουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που βρίσκεται σε παραγωγική ηλικία.
Αν όλοι αυτοί ήθελαν να επαναστατήσουν πραγματικά ενάντια στο κατεστημένο και να σώσουν αυτόν τον λαό, τότε θα έπρεπε να έχουν σαν στόχο να προσφέρουν μία προοπτική και μία λύση στους άνεργους και τους υποαπασχολούμενους, αντί να έχουν την απαίτηση από αυτούς να κάνουν και οικογένεια με πολλά παιδιά με περιστασιακούς μισθούς πείνας χωρίς καμία βοήθεια από πουθενά. Και αν το να παίρνει κανείς έναν μισθό της τάξεως των 400€ αποτελεί δείγμα ακράδαντης προσωπικής ανεπάρκειας, τότε θα έπρεπε να αναζητήσουν το κοινό τους σε αυτούς που δεν ανήκουν σε τέτοιες κατηγορίες. Όμως τό κοινό αυτό ανήκει ήδη στα κόμματα εξουσίας και δεν έχει λόγο να χάσει τα προνόμιά του για να ακολουθήσει νέα εγχειρήματα.
Αυτή η άγνοια της κοινωνικής πραγματικότητας αφορά δυστυχώς μεγάλη μερίδα όσων δραστηριοποιούνται στον λεγόμενο «πατριωτικό χώρο». Πρόσφατα ο Κούλης Μητσοτάκης εξήγγειλε πως οι παιδικοί σταθμοί θα λειτουργούν όλη την ημέρα και η καιροσκοπική και ψηφοθηρική εξαγγελία συγκέντρωσε πλήθος επικρίσεων από σκεπτόμενους ανθρώπους, που παρατήρησαν πως το να μένουν τα παιδιά αυτής της ηλικίας μακριά από τους γονείς τους και ειδικά την μητέρα τους είναι εσφαλμένο. Λίγοι παρατήρησαν πως αυτό περιλαμβάνεται και στο πρόγραμμα των Ελλήνων του κινήματος Κασιδιάρη. Και φυσικά το να παραδίδονται τα παιδιά για φύλαξη για ακόμα περισσότερες ώρες δεν αποτελεί κίνητρο για την λύση του δημογραφικού, όπως έχει αποδείξει η μέχρι τώρα πρακτική, αλλά κίνητρο για συγκεκριμένη κατηγορία γονέων στο να ασχολούνται λιγότερο με τα παιδιά τους (για να μην αναφέρουμε πως αποτελούσε επιδίωξη κάθε κομμουνιστικού καθεστώτος). Αν αναρωτιέται όμως κανείς πως βρέθηκε αυτό στο πρόγραμμα του κινήματος, είναι γιατί έχουν σπεύσει να καταλάβουν θέσεις διάφοροι συνταξιούχοι στρατιωτικοί, καθηγητές και γενικά μεγαλόσχημοι, που φυσικά ο τρόπος που βλέπουν τα πράγματα είναι διαφορετικός από τον τρόπο που τα βλέπουν οι νέοι που δεν ανήκουν στο σύστημα και έχουν παραγκωνιστεί στην ανέχεια και την ανεργία και που έχουν καταλήξει να μην έχουν πλέον κύριο λόγο λόγω της παρεισφρήσεως των κάθε λογής βολεμένων.
Αν θέλει κάποιος να μην χαρακτηρίζεται σαν δεκανίκι του συστήματος, γραφικός και επαναστάτης του καναπέ, καλό θα ήταν να βάλει σαν προτεραιότητα την επίλυση του προβλήματος των νέων και όχι να επιδίδεται στην προάσπιση των δικαιωμάτων των εχόντων. Αν κάποιοι θέλουν να έχουν ηγετικό ρόλο στον απελευθερωτικό αγώνα που πρέπει να διεξαχθεί, πως είναι αυτό δυνατό αν θεωρούν πως όλα πηγαίνουν τόσο καλά που όποιος δεν έχει ικανοποιητική δουλειά και οικογένεια είναι «παράσιτο» και «βάρος της κοινωνίας»; Αυτοί που παρασιτούν σε βάρος της κοινωνίας είναι οι έχοντες και κατέχοντες, που έχουν εξασφαλισμένο μέλλον όπως αποδεικνύουν οι αμέτρητοι γόνοι που παρουσιάζονται σαν «επιτυχημένοι».
Δεν έχει νόημα η ανατροπή του καθεστώτος αν η επανάσταση που θα το ρίξει δεν έχει εθνικοσοσιαλιστικό περιεχόμενο που θα εξασφαλίζει σε όλους το δικαίωμα στα προς το ζειν. Και η επανάσταση δεν θα γίνει αν δεν ηγηθούν αυτής ολοκληρωμένες προσωπικότητες με σαφές όραμα και αν αυτοί που θα τους ακολουθήσουν δεν έχουν την απαραίτητη καλλιέργεια ώστε να μην παγιδεύονται στην περιαυτολογία και την φιλαυτία.
Σήμερα συμπληρώνονται 12 χρόνια λειτουργίας του Education in Greece, και σε πείσμα λυσσασμένων εχθρών και άσπονδων “φίλων” ούτε εξουδετερωθήκαμε, ούτε εξαγοραστήκαμε, και φυσικά ούτε παροπλιστήκαμε. Στο πέρασμα αυτών των χρόνων όχι μόνο δεν συμβιβαστήκαμε, αλλά αυξήσαμε την μαχητικότητά μας με όλο και πιο τολμηρές παρεμβάσεις.
Μετά από μια περίοδο γόνιμων ζυμώσεων και διεργασιών, που συνδυάστηκε με την αποτυχία του (παρα)κράτους να βάλει φραγμό στη δράση μας, είμαστε έτοιμοι να εντείνουμε την παρουσία μας με νέες επιθέσεις στο μαλακό υπογάστριο του διεφθαρμένου καθεστώτος. Ήδη ετοιμάζονται τα βήματα που θα εξασφαλίσουν την παρουσία του Education in Greece ακόμα και σε περίπτωση καθολικής λογοκρισίας, καθώς σκοπεύουμε να συνεχίσουμε να συνεχίσουμε τις επιθέσεις στο καθεστώς με ακόμα σκληρότερο τρόπο.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται συντονισμένη προσπάθεια από τους ΟΛΜΕδες να προωθηθεί μία ρητορική για τους αναπληρωτές που δήθεν απολύονται και μένουν στο δρόμο και η ρητορική αυτή συνοδεύεται από συνθήματα του τύπου “καμιά απόλυση αναπληρωτή” και “πετάνε χιλιάδες αναπληρωτές στην ανεργία“.
Τα συνθήματα αυτά στοχεύουν στο να κερδίσουν τη συμπάθεια της κοινής γνώμης για συγκεκριμένη μερίδα αναπληρωτών και για ένα θέμα που πολλοί από το ευρύ κοινό δεν γνωρίζουν.
Ο αναπληρωτής είναι ένας συμβασιούχος που καλύπτει μία συγκεκριμένη ανάγκη για μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Αυτό που παραπλανητικά αποκαλείται “απόλυση” είναι στην πραγματικότητα η λήξη της σύμβασής του. Αν η σύμβαση αυτή δεν έληγε, αλλά συνεχιζόταν στο διηνεκές, τότε δεν θα ήταν αναπληρωτής αλλά μόνιμος.
Επιπλέον, η φύση του καθεστώτος εργασίας των συμβασιούχων εκπαιδευτικών έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στο παρελθόν σαν πρόφαση για να αντικατασταθούν κάποιοι συμβασιούχοι από άλλους, και οι δράστες αυτών των περιστατικών ήταν ακριβώς αυτοί που σήμερα κόπτονται για τα δικαιώματα των αναπληρωτών.
Αφού η εκπαιδευτική μαφία ξεκαθάρισε τους ανεπιθύμητους, κατέληξαν να είναι σήμερα “αναπληρωτές” αυτοί που είχαν τα ισχυρότερα ερείσματα και για αυτούς ακριβώς ενδιαφέρονται οι ΟΛΜΕδες. Γιατί οι τάξεις των αδιόριστων εκπαιδευτικών περιλαμβάνουν χιλιάδες άτομα, και ανάμεσά τους και πολλά με προϋπηρεσία που όμως μπορεί να μην έχουν προσληφθεί για 20 χρόνια όταν άλλα άτομα, κατά πολύ νεότερα, προσλαμβάνονται κάθε χρόνο.
Με άλλα λόγια, το σύστημα φρόντισε να εξασφαλίσουν “μόρια” όσοι είχαν το κατάλληλο μέσο, και στη συνέχεια χρησιμοποίησε αυτά τα “μόρια” για να διεκδικήσει τη δημιουργία νέων επετηρίδων.
Τώρα το σύστημα παρουσιάζει μία διαδικασία που ισχύει για όλους τους συμβασιούχους σαν “απόλυση” προκειμένου να εκβιάσει την μονιμοποίηση μίας συγκεκριμένης κατηγορίας “αναπληρωτών” που φυσικά δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο των αδιόριστων εκπαιδευτικών. Με διάφορες φιέστες και στημένες διαμαρτυρίες, όπου συμμετέχουν και πρόβατα από διάφορους φυτητικούς συλλόγους που τρώνε το κουτόχορτο των συνδικαληστών νομίζοντας πως θα διοριστούν, δημιουργείται διαρκώς θόρυβος προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα κάποιων επιτήδειων:
Κάθε τόσο τα διάφορα αριστερά μαντριά επιστρατεύουν άσχετους προκειμένου να οργανωθούν διαμαρτυρίες για τους δήθεν “απολυμένους εκπαιδευτικούς” και αποσιωπάται το γεγονός πως για τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει το σύνολο των αναπληρωτών, υπεύθυνοι είναι οι συνδικαληστές και τα αριστερά παραμάγαζα που τόσα χρόνια υποτίθεται πως βελτιώνουν τις συνθήκες ζωής και εργασίας των αναπληρωτών με τις προτάσεις τους. Τελικά το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να οδηγήσουν σε αδιέξοδο τη συντριπτική πλειοψηφία των πτυχιούχων ενώ φροντίζουν για τα συμφέροντα μιας μικρής μειοψηφίας.
Είναι διαχρονική η συνήθεια της Αριστεράς να σκηνοθετεί διάφορες παραστάσεις προκειμένου να εξαπατήσει την κοινή γνώμη. Κατά τα Δεκεμβριανά του 1944, σκηνοθέτησε μία παράσταση με εαμίτισες πόρνες οι οποίες παρουσιάστηκαν σαν δήθεν μαυροντημένες χήρες:
Στην πραγματικότητα, αυτές ήταν μέλη του ΕΑΜ Ηθοποιών, το οποίο είχε πρωτοστατήσει στη στυγερή δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη, δίνοντας εντολή στην ΟΠΛΑ να την σκοτώσει με τσεκούρι για λόγους επαγγελματικού φθόνου.
Όταν ο αντίκτυπος της δολοφονίας χάλασε τη δημόσια εικόνα του ΚΚΕ, τότε παρουσιάστηκε ένα άλλο σενάριο, πως δήθεν οι εκτελεστές της ΟΠΛΑ ήταν πράκτορες των Άγγλων για να χαλάσουν την εικόνα του κόμματος. Μετά από λίγο καιρό, πραγματικές μαυροντημένες χήρες έτρεχαν στα σημεία όπου είχαν ανακαλυφθεί ομαδικοί τάφοι δολοφονημένων από το ΕΑΜ με την ελπίδα πως μπορούσαν έστω να αναγνωρίσουν τους σφαγμένους ανθρώπους τους. Όσο για τους δολοφόνους του ΕΑΜ Ηθοποιών, τα επόμενα χρόνια έκαναν καριέρα στον κινηματογράφο χωρίς καμία τιμωρία για τα εγκλήματά τους, παρουσιάζοντας στο κοινό μία καλοκάγαθη εικόνα όπως αυτή του ζεύγους Τσαγανέα.
Πλέον ζούμε στην εποχή του πολιτιστικού μαρξισμού, οπότε οι σκηνοθεσίες αυτές έχουν πάρει άλλη μορφή. Οι αριστεριστές συνδικαλήτες μπορεί ιδιωτικά να οραματίζονται νέες σφαγές, αλλά δημόσια περιορίζονται στο να στήνουν ένα τραπεζάκι στην πλατεία Κοραή και να το ονομάζουν βαρύγδουπα “Κέντρο Αγώνα” όπου ρουφώντας φραπέδες ισχυρίζονται πως δήθεν οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί θα απολυθούν.
Αυτοί που στελεχώνουν τις συγκεκριμένες ομάδες είναι οι ίδιοι που ποζάρουν με σημαίες του ΠΑΜΕ ή άλλων αριστερών οργανώσεων και δεν είναι παρά κομματικά ανδρείκελα. Με τη συνεχή συνδιαλλαγή με την εξουσία, βρέθηκαν στις πρώτες θέσεις των επετηρίδων που δημιούργησε το διεφθαρμένο σύστημα το οποίο με τη σειρά τους τώρα πιέζουν για την μονιμοποίησή τους.
Στο θέμα των στημένων κινητοποιήσεων έχουμε αναφερθεί και άλλες φορές, και θυμίζουμε τι γράφαμε πριν από δύο χρόνια:
Για άλλη μία φορά θα πούμε πως για τα αδιέξοδα των αναπληρωτών και των αδιόριστων εκπαιδευτικών ευθύνεται ο πουλημένος συνδικαλισμός. Προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων, δημιουργήθηκαν στρεβλώσεις και αδικίες. Και οι ίδιοι που δημιούργησαν τα προβλήματα αυτά, τώρα προσπαθούν να εκμεταλευτούν την απόγνωση και την αφέλεια των ανέργων προκειμένου να ενισχύσουν το μαντρί τους.
Το ότι σε όλα αυτά πρωτοστατούν διάφορα αριστερά γκρουπούσκουλα και αριστεριστές ΟΛΜΕδες δεν σημαίνει πως το μαοϊκό νεοδημοκρατικό μόρφωμα είναι άμοιρο ευθύνης, καθώς η ΝΔ επέλεξε να έρχεται διαχρονικά σε υπόγειες συμφωνίες με τις αριστερές οργανώσεις για διορισμούς και ρουσφέτια. Φυσικά κανένας νεοδημοκράτης δεν θα βγει δημόσια να πει πως δέχτηκε κρυφά στο γραφείο του κάποιο βράδυ αντιπροσωπεία κάποιας αριστερής οργάνωσης και κανόνισαν μυστικά πως θα μοιραστεί η πίτα της διαφθοράς.
Για την μεγάλη μάζα των αδιόριστων εκπαιδευτικών, δεν υπάρχει ελπίδα διορισμού και αυτό το γνωρίζουν όλοι οι συνδικαληστές (και το ομολογούν στις μεταξύ τους συζητήσεις). Δεν υπάρχει όμως ούτε και ελπίδα επαγγελματικής αποκατάστασης εκτός εκπαίδευσης, καθώς αποτελεί κρατική πολιτική η αθρόα εισαγωγή λαθροεποίκων σε μία χώρα που προορίζεται να απασχολεί μόνο ανειδίκευτο προσωπικό. Δολίως όμως αποκρύπτεται η αλήθεια από τους διάφορους ΟΛΜΕδες.
Education in Greece 